THANKS

Photo 1. From left; L. Lkhavagsuren, J. Uuriintuya, L. Bumandorj, D. Ganbat, T. Tsegmid, J. Morgan and J. McDonald. After exhibition opening. Ulaanbaatar, Mongolia. April 2007.

Photo 2. From left; T. Tsegmid, Karen Heald, Juliet McDonald and Jill Morgan. At the exhibition opening. Ulaanbaatar, Mongolia. 2007

I would like to say 'big thanks' to everyone who contributed to ODOO/CURRENT. My special thanks goes to Juliet McDonald who worked as a coordinator, Jill Morgan as a curator, Megan. L. Smith as a fundraiser. I was fortunate to recieve great support from Mr D. Ganbat, Head of Undergraduate Studies at Institute of Fine Arts of Mongolia and my family.

One year on, I met many artists and students still talk about ODOO/CURRENT exhibition and how much impact it has made on their art practice.

For once, I want to break the rule of a quiet english style, and say following;

ODOO/CURRENT was a huge success in Mongolia, a much bigger deal than we have ever imagined. Everyone who was part of this exhibition, should be proud of what you have achieved and your piece of creativity had a power to make difference. Behalf of artists of Mongolia, thank you very much for your effort!

Tsendpurev (Cindy) Tsegmid

'Under Blue Skies' by Jill Morgan

Under Blue Skies

Contemporary Art in Mongolia

U.B. Post has invited Jill Morgan, a visiting curator from the U.K. to talk about her impressions of the Mongolian Art scene.

For an artist, Mongolia, with its diverse and sometimes contradictory images presents a fascinating picture of a complex culture in a state of transition. The skeletons of new construction developments rise against the backdrop of the snow etched, blue tinged hills surrounding Ulaanbaatar. I have walked through streets lined with modern apartments, past Russian style buildings with a decorative Mongolian twist, glimpsed gers, wooden houses and Buddhist temples. I have watched outdoor big screens advertising fast cars and mobile phones, seen the ghost of Ghingghis Khan selling everything from vodka to pop music and I have moved slowly through the waving golden grass of the Mongolian steppes, getting close enough to see the breath of elusive wild horses. These contrasting and breath-taking images are all to be found in the work of Mongolian artists as you look around the many contemporary art galleries and in the unique collection of the Mongolian National Modern Art Gallery.

Art is always a product of the conditions of its time and place, no more so than in Mongolia, where the deep significance of traditional Mongolian art and calligraphy, the influence of Russian social realism and experimentation with western modernism co-exist. I am visiting Ulaanbaatar as curator of the exhibition Odoo (translation ‘Now’) of work by contemporary artists from the U.K. at the Genghis Art Gallery U.B. I have been able to meet and work with Mongolian artists, educators and curators and have been constantly impressed by their passion for art and for the future of art in Mongolia.

What strikes me about Mongolian art is the way that artists have tried to re-interpret a sense of history, a sense of place, a sense of identity, within changing modern frameworks. Today’s emerging artists are renewing this tradition in their research into more contemporary methods and ideas, whilst maintaining a sensitivity to the past. They deserve support and encouragement from all who can give it, within government and privately, both in Mongolia and internationally. At a time of transition and change, art has a vital role to play in society. I wish all Mongolian artists great success with their projects in the future; here under blue skies.

Jill Morgan

Ulaanbaatar, Mongolia

(UB Post is Mongolia is leading newspaper in English, and the essay by Jill Morgan printed on April 2007 edition)

'Хөндлөн Урсгалууд' Жилл Морган

Орчуулгыг Цэгмидийн Цэндпүрэв

(eng. translation by Tsendpurev Tsegmid)

Хөндлөн Урсгалууд

Миний бодлоор энэ үзэсгэлэнг хамтад нь барьж байгаа хэлхэсүүд нь цаасан шувуудын уяанууд шиг, олон янзын өнгөтэй шувууд, араатан амьтад эсвэл хийсвэр дүрсүүд болж эсрэг урсгалт салхины аясаар нэг бол хоорондоо давхцан нэг бол урд хойноо оролцон ниснэ.

Төслийн санаа нь Монгол Улсын Улаанбаатар хотоос Их Британий Лийдс хотод Орчин Үеийн Дүрслэх Урлагийн чиглэлээр сурахаар ирсэн оюутан Цэгмидийн Цэндпүрэвийн нийгэм, улс төр, соёл урлагийн онцлог нөхцөл байдлаас үүдэн гарсан билээ. Түүний хувийн аялал нь газарзүйн, дээд боловсролын байгууллага болон соёл урлагийн орон зайд Рози Брайдоттын үгээр бол “нэвтрэхүй ба биежихүй”-ийн үйл явц шиг шилжин суурьшихуй, өөрчлөлтийн тухай урлагт хэрхэн тусган харуулах талаар өөрөөр эргэцүүлэх арга замыг хөгжүүлэхэд дөхөм болсон юм.

Энэ үзэсгэлэн нь түүний хувийн аялалынх нь үр дүн болж урлагийн үүргийг зуучлал, өөрчлөлт ба хүчтэй нөлөөллийн үйл явц гэж үзсэн эргэцүүлэл болон ирсэн ба, энэ нь глобалчлал ба нүүдлийн соёл иргэншлийн талаарх пост-модернист үзлийн эсрэг урсгал болно. ‘Одоо’ гэдэг монгол үг болон урсгал гэдэг үгнүүд нь хоюулаа түвэгтэй олон утгатай ба цахилгаан гүйдэл, салхи болон усны урсгал гэх мэт. Арлын улсаас тэнгисгүй орон руу хийж байгаа бидний аялал бол бие махбодын төдийгүй, соёл урлагийн болон нийгмийн солилцоо бөгөөд энэ каталогийн газрын зураг нь тухайн ухагдахууныг илэрхийлсэн давтагдсан дүрслэл зурагнууд болон орчуулагдсан текстийн тусламжтайгаар судалж байгаа билээ.

‘Одоо’ төслийн бусад аялалуудад Ёвропоос Оросын Холбооны Улсаар дамжин тэр бат бэх хүчирхэг удирдлагын дор оршдог агуу уудам газар нутгийн гадаад захаар шүргэн өнгөрөх галт тэргээр хийж байгаа аян, Мариа Линдийн үгээр бол “холбоост зах хязгаар” буюу, байнга өөрчлөгдөх хилийн шугамууд, түүнтэй адилаар улс орон хил, бие хүний тухай ойлголтууд нь хүч хэрэглэсэн түвэгтэй байдлаар оршиж байдаг тэр замыг туулах ба, мөн цаг хугацаа ба орон зайг товчилдог нисэх онгоц нь олон улсын спортын одод, ажил хэрэгч эрхмүүд, улс төрчид, урлаг судлаачид ба уран бүтээлчдийн бас нэгэн сонголт юм.

Түүхийн болон одоогийн нөхцөл байдлын шаардлагаар шинэ улс үндэстэн шинэ бие хүмүүсийг бий болгох, зурвас заагийг дахин үүсгэх, хүч хэрэглэсэн шилжин суурьшилтын явцад амь насаа алдсан тэр хүмүүсийн гаргасан замаар бид хил хөндлөн гарна. Тэр бүх алдагдсан түүх болон мартагдсан бие хүмүүсийг яаж ахин эргэн санах вэ? Харин Орчин Үеийн Урлагийн дадлагууд нь тэр дурсамжийг ахин шинээр сэргээх, дахин санах болон ахин урлан бүтээх замаар нөхөх боложтой.

Энэ үйл явц нь үзэсгэлэнд оролцож байгаа зарим уран бүтээлчдийн хувьд хүмүүсийг байрлал болон хамаарлаар ахин холбоход видео болон фото зургийн үүрэг чухал бөгөөд, фото зураг нь индекс маягаар бие махбодийн үнэн бодит байдлийг дүрслэн харуулдаг буюу эсвэл үзэгдэл нь видеонд мөрөө гаргадаг бөгөөд энэ нь цаг хугацаа орон зайнд өөрийн тэмдэгээ үлдээж буй хэрэг билээ. Мариа Линдийн хэлсэнчлэн “Индекс Арт” бол голдуу жижиг хэмжээний төслүүд байх ба өдөр тутмын амьдралд ойрхон, нийгмийн оролцоо болон хувийн туршлагаар нөлөөлөгдсөн, заавал уран бүтээлч гэсэн тогтсон нийтлэг ойлголтыг тэжээхгүйгээр бие хүний онцлог ул мөрийг үлдээх гэсэн хүсэл юм.

Нүүдлийн буюу глобалчлагдсан энэ дэлхий нь хөрөнгөтний нийгмийн сүүл үеийн эдийн засаг, соёл урлаг, улс төрийн шаардлагуудыг хангаж байна гэж олон хүмүүс шүүмжилдэг бөгөөд Хоми Бхабхагийн сануулсанчлан “ Дэлхийн бөмбөрцөг нь түүнийг эзэмшдэг хүнд бол багассаар харин шилжин суурьшсан, хамаг байдгаа хураалгасан, нүүдэлчин эсвэл цагаач нарын хувьд ямар ч холын зай нь хэдхэн алхмын цаадах хилийн шугам буюу хил хязгаарын заагнаас илүү амьсгал давхцахаар айдас төрүүлэм мөн гайхамшигтай байж чадахгүй билээ”.

Энэ үзэсгэлэнгийн төслийн хэтийн зорилго бол нэгээс нөгөө газар руу хийх хөдөлгөөн, тайлбар орчуулга, шилжин суурьшихуйтай холбоотой төрөл бүрийн ухагдахуунуудыг сонирхон авч үзэх бөгөөд, дотоод болон гадаад гэдэг ойлголт нь ёроолоос нь текст гарч ирдэг төмөр хувингуудын зохион байгуулалт шиг гүн ухааны болон практикийн шинж чанартай. Өөрөөр хэлвэл техник технологийн тусламжтайгаар сүлжээгээр холбогдсон орчин үеийн дэлхий ертөнц маань бас л салхи, цаг агаар болон тайлбар орчуулгаар эвдэгдсэн хэвээрээ байгааг илрүүлэн харуулж байгаа юм.

Нүүдлийн соёл иргэншлэл нь Монголын соёлын бат бөх хэсэг ба тэр ойлголт нь бидэн шиг колоничлолын их түүхтэй жижиг арал дээр амьдардаг барууны уран бүтээлчдийн ойлголт болон туршлагаас их өөрөөр ойлгогдож ирсэн билээ. Нүүдэлчин гэдэг ойлголт нь барууны гүн ухаан болон соёлд маш сонирхолтой сэдэвт тооцогддог бөгөөд, энэ нь олон янзын соёл, газар нутаг, байршлуудаар салангид аялал хийснээрээ гүн ухааны болон онолын орон зайд нэвтрэн боломж өгдөг билээ.

Би өөрийнхөө хийсвэр сэтгэлгээнд цаасан шувуудаа нисгэхэд Монголын салхи урлагийн үйл ажиллагаанд урин дуудаж, фэминистүүд олон улсын түвшинд маргалддаг шиг энэ бол дэлхий нийтийн ойлголт болон нэг санаат хүмүүнлэгийн ухааны үзэл санааг үл зөвшөөрөхтэй адил юм.

Уран бүтээлчийн хувиар аялах мэт эсвэл нүүдлийн үзэсгэлэнгийн аяны цүнх, хайрцаг, авдарнууд доторх урлагийн бүтээлүүд нь Цэгмидийн Цэндпүрэвийн судалгааны ажилд тусгаснаар барууныханы колоничлолын хэвшмэл соёлыг гэрчлэх тухайн шинжилгээний экспедицэд оролцогчдын нэг Жанет Вулсинийг эргэн сануулах бөгөөд, тэрээр 1920-иод оны Монголын газар нутгаар байнга хуримтлагдах ачаагаа тээсээр аялсан ба Ню-Йорк хотын эрх ямбатай чинээлэг иргэний нүдээр гэхдээ голчлон эмэгтэй хүний үүднээс ажиглан харж бичиж тэмдэглэн, фото зургуудыг авснаар одоогийн Харвардын Их Сургуулийн дэргэдэх Пийбодигийн Архелоги Угсаатны Судлалын Музейн цуглуулга дахь ангилахад түвэгтэй архивыг бий болгожээ.

Энэ тийм ч аятайхан биш. Соёлын онцгой мөчүүд, шинэ танилууд, байршил газар нутаг орон зайд ижил цаг хугацаанд явагдах үйл явдлуудтай тулгарах нь бидний ертөнц дахь өөрсдийн хүвь хүний тухай мэтгэлцээнийг гарган ирдэг ба өөрсдийн тухай дахин асуухад хүргэдэг нь дамжиггүй юм. Жишээлбэл хэн ер нь Монголоос ирсэн уран бүтээлч, Их Британий хойд хэсэгт орших Ливерпул хотод болдог “Aintree” нэртэй морины уралдаан дээрх корпорацийн “тансаг” хүлээн авалтны зөөгчөөр байгаад ажил хэрэгч эрмүүдийн толгой дээгүүр Чингис Хаан нэртэй морь холын хашлагат тэмцээнд түрүүлэхийг харна гэж бодох билээ?

Улс төрийн газарзүйн хэлээр илэрхийлэгдсэн тунхаглалууд, түүний төвлөрөл ба зах ирмэгийн тогтносон бүтэц рүү хийгдэж байгаа энэ гэнэтийн эвдрэл буюу хагаралыг хамтрах хэлбэрээр эсвэл урлагийн төрөл бүрийн дадлагуудыг оролцуулан судлаж болох юм. Кураторынхоо хувьд би Лиам Гиллик болон Мариа Линдийн үгээр бол “хөнгөхөн ачаатайгаар үзэсгэлэн буй болгох” тухай боломжтой юу? Миний ачаа нь төмөр хувин, фото зураг, зураасан зураг, перформанс арт, олон янзын ойлголт, дурсамж, үзэл санаа, итгэл болон айдсаас бүрдэнэ.

Үзэсгэлэнг бий болгох явц нь яг олон төрлийн гүн ухааны ухааны ухагдахууны хязгаараар, тогтсон дүрэм журмууд болон соёлын нөлөөллийг даван, улс үндэстний хилээр болон олон янзын бие хүмүүсийн үзэл бодлыг тээн контрабанд хийж байгаа юм шиг мэдрэмж төрүүлж байна. Өөрөөр хэлвэл эд бараа юм уу эсвэл хүмүүсийг хууль бусаар оруулах шиг, тэр нь улс гүрний хууль журамтай зэрэгцэн олон хөлийн орон зайд орших ба мөнхөд өөрчлөгддөг далайн эрэг шиг.

“Чи байх ёстой газраа нүдэнд харагдахгүй болж өөр нэгэн газар эргэн гарч ирэх” нь сонирхол татахуйц ойлголт бөгөөд энэ нь бидний амьдралын нэг хэсэг болох өөрчлөлтөнд удаан ханддаг нүсэр зохион байгуулалттай соёлын байгууллагуудын эсрэг гаргадаг мэдээжийн бодлого болдог, жишээ нь интернетийн сэтгэл татах чанар нь түүний гарч ирж болж болдог компьюторийн аргаар бий болгосон орон зайтай ямар нэгэн байдлаар холбоотой юм.

Урсула Биемэнний олж тогтоосноор хөрөнгөтний нийгмийн сүүл үеийн шинэхэн эдийн засгийн эзэнт гүрнүүдийн хилийн зурвасын одоогийн байдал нь зөвшөөрөлтэй эд барааг хил дамжуулах, цэргүүд, жуулчид, эдийн засгийн цагаачид, загасчдын хөдөлгөөн болон хахуульд автагдсан нэг хэсэг нь хууль бусаар хил давах боломж олгох, нууцаар хил давагчдын хөдөлгөөнийг удирдан хянах зэрэг зорилготой байнгын эргүүл хийх шаардлагаар тодорхойлогдоно. Үүн дээр тэрээр засгийн газрын төлөөлөгчид, эрдэмтэн багш судлаачид болон уран бүтээлчдийг нэмж болохоор. Хиймэл дагуулын ажиглалт, цэргийн цахим мэдээлэл цуглуулах систем болон хилийн зурвасын видео тоног төхөөрөмжүүд гэх мэтчлэн технологиуд нь энэ газарзүйн хүчирхэг шинэ холбоо харилцаанд чухал үүрэг гүйцэтгэдэг.



Биемэнн урлагийн төслүүдийг улс төр, хил хязгаар, газарзүйтэй холбоотой асуудалд уран бүтээлчээр хандан судладаг байршлуудтай адилтган үзсэн бөгөөд газрын дундад тэнгисийг орчин үеийн колоничлолын эдийн засгийн холбоо харилцаан дээр тулгуурлан газрын зураг мэт хатуу орон зайд жуулчид, цагаачид, дүрвэгчид, цэргүүдийг үл гэрэлтдэг гадаргуу дээр амьдарч байгаа мэтээр “Multiplicity” урлагийн групийн бүтээсэн “Хатуу Тэнгис” нэртэй төслийг жишээ болгон авч тайлбарласан байдаг. Тэнгисийг хатуулаг гадаргуу болгох гэдэг санаа нь одоогийн Монголын гүн гүнзгий ба түвэгтэй нүүдэлчний соёлын уламжлал, хуучнаар СССР-ын ноёрхол болон хөрөнгөтний нийгмийн сүүл үеийн эдийн засгийн хүчний нөлөөнд орж эхлэх хүртэлх түүхэн хилийн зурвасаас бүрдсэн далайгүй эх газрын ойлголтыг сөхөн гаргаж ирдэг. Энэ төсөл нь Рози Брайдоттийн хэлснээр олон иш татлалаас бүрдсэн, хил хязгаарыг хөндөлсөн орон зай, нэгээс нөгөө тэнхлэг рүү хийж буй үсрэлт, шугаман биш гэхдээ замбараатай, нүүдлийн боловч хүчээ дайчилсан хариуцлагатай гэж тайлбарласан “оюуны солилцоо ба шилжилт” гэдэг санааг гаргаж тавих зорилготой гэж үзэж болох юм.

Үзэсгэлэнгийн төслийн бүтээлүүдийг бий болгох нь нэг улсаас нөгөө улсын хооронд хилийн гадна болон дотор талын зурвасаар шилжих, хувийн ба олон нийтийн байнга өөрчлөгдөх орон зайтай төстэй байсан гэж хэлж болно. Мөн бид галлерейн орчинг идэвхтэй солилцоо явагдах, санал бодлоо илэрхийлэн ярилцах завсар дундын орон зай гэж үзэх хүсэлтэй байгаа билээ.

Энэ утгаараа үзэсгэлэнд оролцож байгаа хэсэг уран бүтээлчид өөрсдийн санааг бүтээл болгохын тулд олон нийтийн болон хувийн орчны хооронд шилжин хөдөлж, тухайн орон зайд түр хугацаагаар амьдарч бие махбодийн оролцоог бий болгох “performative” арга хэлбэрийг ашиглаж байгаа. Зарим перформанс бүтээлүүд нь Их Британид олон нийтийн хүртээл болсон бөгөөд Монголд мөн тоглогдох ба тэр бштээлүүд нь тухайн орон зайд энгийн ярианы хэлний тойргоос бие махбодийн дуу хоолой руу аажмаар хувирч бүтээлч, улс төр, соёл, нийгмийн орчинд түвэггүй аялах боломжийг эрэлхийлэх юм. Салхинд дуу хоолой дуурсана.

Эдгээр нэгээс нөгөөд шилжих, олон хэсэгт хуваагдах, шилжин суурьших хөндлөн урсгалуудаас бид хорвоог өөрөөр төсөөлөх, тодорхой газар нутаг, хувь хүний онцлог болон түүхийн тухай олон төрлийн замаар эргэцүүлэн ярилцах боломжийг бидэнд гаргаж өгч байна. Үзэсгэлэнгийн бүтээлүүд Монголын Дүрслэх Урлагийн уламжлалт өөрийн гэсэн онцлогтой хувь хүн, байршил болон түүхэд хандах арга замтай холбоо үүсгэх нь дотоодын болон дэлхийн түвшин дэх орчин үеийн урлагийн олон янзын урлагийн дадлагуудын тухай хэлэлцүүлэгт шинэ арга замыг нээж өгөх чухал замыг нээж өгнө гэж бид итгэж байгаа.

Энэ үзэсгэлэнгийн төсөл нь Монголтой худалдаа арилжаа наймааны солилцоо тогтоох хүсэлтэй дэлхийн эдийн засгийн үйлвэржсэн төвүүдийн нэг болох Лийдс хот, “нөхөрлөл” хамтын ажиллагааны боломжыг хайж байгаа их сургуулиудын харъяа дээд сургуулиуд болон улсын байгууллагуудын сонирхлыг мөн хөдөлгөж байгаа.

Энэ төслийн өөрийгөө бий болгон бүтээгч шинж чанарыг тодорхойлогч нь соёлын орчинд олон төрлийн хэлбэрийн харилцаа үүсгэж болох боломжийг бүтээхэд нөлөөлөх арга замыг хайж байгаа дээд сургуулийн хяналтын завсрын орон зайд хамтран ажилласан бүтээлчдийн цуглуулга биш гэвэл эрчим хүчтэй сэтгэл санаагаа зориулсан уран бүтээлчдийн нэгдэл гэдгээр тайлбарлагдана. Бидний олж тогтоосон олон бүрэлдэхүүнт, улс гүрэн дамжсан бүтэц зохион байгуулалтын асуудалд бид Мивон Квоны тодорхойлсноор “харилцан холбоог мэдрэхүй”-тэй төстэй аргаар хандах боломжтой юм.

“Ганцхан тэр тодорхой харилцан холбооны мэдрэхүйтэй соёлын арга замууд л энгийн танилуудыг удаан хугацааны зорилго өвөрлөсөн хариуцлагатай бие хүмүүс болгож, урсан өнгөрөх дотны харилцааны хэлбэрүүдийг нийгмийн арилгашгүй ор тэмдэг болон хувиргаж энэ нь бидний амьдралын туршдаа амъдардаг дараалсан байршлуудыг нэг газрын дараа нөгөө газар хийж байгаа нэгэн адил хоорондоо ялгаагүй цуврал дугаарлалууд биш болгох чадвартай юм”

Нэг байрлалын дараа нөгөө газар руу биш, нэг байрлалаас нөгөө рүү

Жилл Морган

Куратор

'Cross Currents' by Jill Morgan

Cross Currents

In my thoughts, the threads that hold this exhibition together are like the strings of kites; holding on to multiple coloured forms; birds, beasts or abstract shapes, as they fly on the cross currents of the wind, sometimes in synchronisation, sometimes in contestation.

The idea for this project was located in the specific social, political and cultural circumstances of a postgraduate student; Tsendpurev Tsegmid, who made her way from Ulaan Baatar, Mongolia to Leeds, United Kingdom, to study contemporary fine art practice. Her journey, through geographical, institutional and cultural space has been, in the words of Rosi Braidotti,[1] an ‘embedded and embodied’ process, one that has started a way of thinking about displacement, transition and translation within art practice.This exhibition has emerged as a result of her journey and in the shared reflections on the role of art as a process of mediation, change and affect; a counter current to post modern concepts of the nomadic and globalisation. The meanings of the Mongolian word Odoo and the English word Current are similarly complex, carrying multiple associations of the contemporary and the flows of electricity, wind and water. From an island nation to a country with no sea, our journey is a kind of physical, cultural and social reversal, as the cartography of this catalogue explores in its echoing images and translated texts.

Other journeys are proposed within the Odoo project; by train through Europe and Russia, passing through the fringes of those consolidated spaces of power, or ‘relative peripheries’ in the words of Maria Lind,[2] through spaces where borders are changing, where concepts of nation, border and identity are in violent and complex negotiation, by plane through accelerated time and space, the choice of international sports stars, businessmen, politicians, curators and artists too. Crossing borders in the footsteps of peoples who have historically and contemporaneously lost their lives and their histories in the re-making of boundaries, in enforced displacements, in the forging of new nations, new identities. How are these lost histories and identities recalled?

Contemporary art practices can take up this space of remembering re-memory, re-calling, re-making. The role of film and photography in this process is important in the work of a number of artists in this exhibition in the re-connecting of people to a sense of location and of belonging, photography as an index, where the depiction of a physical reality or presence makes an imprint on the film and thereby leaves its mark in time and space. Indexical art, according to Maria Lind, ‘is a matter of small scale projects, close to everyday life and colored by social involvement and private experience, of a wish to give a personal imprint without necessarily feeding the cult of the artist.’

The characterisation of a nomadic, globalised world that sustains the economic, cultural and political needs of late capitalism has been critiqued by many, and as Homi Bhabha[3] reminds us, ‘The globe shrinks for those who own it; for the displaced, the dispossessed, the migrant or refugee, no distance is more awesome than the few feet across borders or frontiers.’ The potential for this exhibition project to engage with multiple concepts of transition, translation displacement, the local and global is both philosophical and practical – as the organisation of the shipping of metal buckets with holes of text reveals. It exposes a technologically linked global world that is still fractured by wind, weather and translation.

Nomadism is understood and embedded within Mongolian culture in quite different ways to the experiences of artists from the west and particularly to those of us living in a small island with a global, colonial history. The nomadic is a seductive concept within western philosophy and culture, offering as it does a possibility of detached drifting across cultures, locations and spaces and thereby entering a different philosophical and academic space. Flying my kite in my imagination, the winds of Mongolia pull me back to the situating of art activity, as argued by feminists internationally; a resistance to the notion of a universal, unitary humanism. Travelling as an artist, or art works travelling in the crates, boxes and suitcases of the travelling exhibition; echoes of the colonial cultural expeditions of westerners such as Janet Wulsin, who, as Tsendpurev Tsegmid’s research shows, travelled with much accumulating baggage across the cultural landscape of Mongolia in the 1920s, writing and photographing a culture from the perspective of a privileged, wealthy New Yorker, but differently as a woman; creating an un easy archive that now sits in the collection of the Peabody Museum of Archaeology and Ethnology, Harvard University.

Comfortable it is not. Dealing with culturally specific moments, encounters and synchronicities across locational space and time raises issues for the negotiation of ourselves as subjects in the world, questions our very sense of ourselves. Who would think, for example, that when an artist from Mongolia, working as a waitress at a ‘luxury’ corporate event in the north of England, a day of racing at Aintree, Liverpool, lifts her head above the crowd of male businessmen in their hospitality box, she sees a horse named ‘Ghenghis Khan’ win over the distant fences? This disruption to the existing constructs of the centre and the fringe and their manifestations in the language of political geography can be explored through the coming together or the curation of ideas within different art practices. As a curator is it possible to think of, in the words of Liam Gillick and Maria Lind[4] ‘curating with light luggage’? My luggage contains buckets, photographs, films, drawings, performances, multiple concepts, memories, ideologies, hopes and fears as well as a number of kites. The process of curating feels more like an act of smuggling; across borders of philosophies, disciplines, cultural dominions, national boundaries and identities. Like economic or people smuggling it operates in co-existence with the state and it negotiates spaces that are in-between, that are liminal, like the site of the shore, in a continuous state of transformation.

‘To become invisible in the spot where you are supposed to be and reappear somewhere else’[5] is a tempting proposition and an apparent strategy in response to the monolithic cultural institutions in which we find ourselves; the allure of the internet is partly to do with its virtual spaces of appearance/disappearance. As Ursula Biemann[6] has identified, states on the edges of the new economic empires of late capitalism are characterised by the need to control and patrol borders, the state legitimised crossings of goods, military personnel, tourists, economic migrants, fishermen and the condoned, alternative crossings of smugglers, clandestine immigrants. To this she could have added government representatives, academics and artists. Technologies such as satellite surveillance, electronic reconnaissance and border video devices play a large part in this new geography of power relations. Biemann identifies art projects as sites where more creative approaches to issues of geography, borders and politics are explored, quoting the ‘Solid sea project’ by the art collective Multiplicity, where the Mediterranean sea is mapped or made solid as a space of neo-colonial economic relations, a non-transparent surface inhabited by tourists, immigrants, refugees, military staff. Making the sea solid returns us to the concept of a land with no sea and the kind of borders that exist in Mongolia with its deep and complex histories of nomadism, Russian colonisation and exposure to late capitalism’s economic forces. This project does not have an ideological intent to map this ‘other’ space of Mongolia, but rather perhaps to propose the idea of ‘transpositions’ as discussed by Rosi Braidotti as an ‘intertextual, cross-boundary space, a leap from one code, field of axis into another, an in-between space of crossing, non-linear but not chaotic, nomadic yet accountable and committed.’

The curation of work in this exhibition project has been akin to a liminal space; a space on the threshold, in transition from one state or space to another, boundaries between inside and outside, public and private. We want to think of the site of the gallery, as an in-between space where active exchange can take place, conversations can happen, ideas and concepts can be debated. In this context, a number of artists in the exhibition make use of strategies of the performative, bringing a physical presence and action to animate their ideas, inhabiting space, moving between private and public spheres. Performance works have taken place in the U.K. and will take place in Mongolia, negotiating artistic, political, cultural and social spaces, shifting the axis of language to the voice of the body. Voices on the wind.

Within these cross currents of displacement, fracturing, transition, we can perhaps see ways to re-define the world, to speak about place, identity, history in multiple ways. The interweaving of the work in this exhibition with the traditions of painting and craft in Mongolia that in their particular ways negotiate identity, location, history will, we hope, open new ways to think about contemporary debates in art and multiple art practices within a local and global context. In parallel to this exhibition project moves the global economic imperatives of urban centres; the city of Leeds seeking trade and exchange with Inner Mongolia, the institutions of universities and governments circling overhead, looking for opportunities for partnership and collaboration. What identifies this project is a certain self-organisation, a working alongside, or between the spaces of institutional control to effect a different kind of cultural engagement where different forms of communication may be possible, centred on the impetus and commitment of a collection, if not a collective, of artists working together. In our situated, multiple, transnational framework, maybe we can approach the kind of ‘relational sensibility’ identified by Miwon Kwon[7]

‘Only those cultural practices that have this relational sensibility can turn local encounters into long-term commitments and transform passing intimacies into indelible, unretractable social marks – so that the sequence of sites that we inhabit in our life’s traversal does not become genericized into an undifferentiated serialization, one place after another’

Not one place after another, but one place to another.

Jill Morgan
Curator
[1] Rosi Braidotti, ‘Transpositions: on nomadic ethics’ (2006) Cambridge: Polity
[2] Maria Lind, in ‘Letter and Event’ (2002) Apex Art
[3] Homi K. Bhabha, ‘Double Visions’, Artforum (January 1992): 88, quoted in Miwon Kwon, ‘One Place After Another: site specific art and locational identity’, London, 2002

[4] Liam Gillick, Maria Lind (eds.) ‘Curating with Light Luggage :Reflections, Discussions and Revisions’(2005) Munich and Frankfurt: Revolver
[5] Roger M Buergel, ‘Curating with Institutional Visions’, in Nina Montman (ed.) ‘Art and Its Institutions’ (2006) London: Black Dog Publishing
[6] Ursula Biemann, (ed.) ‘Geography and the Politics of Mobility’ (2003) Vienna: General Foundation
[7] Miwon Kwon, One Place After Another: site specific art and locational identity, London, 2002

Our first official announcement

ODOO/CURRENT

An exhibition of work by 12 UK-based artists at the Chingghis Art Gallery, Ulaanbaatar.

Private view: 9 April 2007. Exhibition: 10 – 29 April 2007.
Programme of workshops and seminars: 11 – 13 April 2007.

On the surface, this show is intended to raise questions about what constitutes contemporary art practice in the UK – to display a cross-section of current work. Running beneath this, however, are explorations of travel and shifting identity as the flow of information, populations, desires and artefacts around the world, becomes ever-more irresistible.

The work explores how we move between places, whether geographically defined or poetically imagined. The artists employ a range of strategies in their practice: they manipulate light and sound; they navigate and reorganise texts; they make use of digital simulations, household materials or their own bodies; they utilise computers, cameras and drawing tools in their investigations, reworking the image as the artefact and method of their research.

The exhibition that results from these varied approaches will be a configuration of installations, objects, images and illuminations, incorporating spaces for research and sites for performance.

The show will address the challenges of making a connection across cultural, linguistic and geographical divides. It will take place alongside a programme of workshops and seminars and is intended as a starting point for dialogue with artists and students in Mongolia.

Participating artists
Åsa Andersson, Peter Ellis, Marion Harrison, Karen Heald, Ben Judd, Juliet MacDonald, Graham Martin, Shakila Bi Mumtaz, Megan Leigh Smith, Lisa Stansbie, Tsendpurev Tsegmid

Curator
Jill Morgan

(text written by Juliet McDonald, our former project coordinator)

ODOO/CURRENT a pioneering contemporary art exhibition by UK based artists in Mongolia

Welcome to an archive blog of an exhibition titled ODOO/CURRENT in Ulaanbaatar, Mongolia. The exhibition organised by not for profit art project called MONUK and kindly supported by the Leeds School of Contemporary Art & Graphic Design in the UK and The Institute of Fine Arts in Mongolia. The exhibition took place at Chinggis Art Gallery, Ulaanbaatar, Mongolia between 10-30th April 2007.

MONUK project team